Zondagmiddag om 17.00u konden we Sultan naar het crematorium brengen. Wat een enorme lange dag is het geweest... We hebben verdwaasd rond gelopen. De tijd gaat tergend langzaam, maar tegelijker tijd veel te snel.
Rond kwart voor 4 heeft Mari Danny opgehaald, onze buurman (van de Amstaff dames) om te helpen Sultan naar de auto te dragen. Het zijn op zulke momenten werkelijk onvervangbare buren...
Donata heeft echt alles bewust meegemaakt, vanaf het moment dat Sultan stierf, tot aan het uit huis dragen van onze man. Do was enorm geschrokken op het moment dat Sultan stierf. We hebben haar tussen ons in bij haar grote broer gebracht. Met ons drieën hebben we toen afscheid genomen.
Ik ben beneden blijven slapen, bij Sultan, Donata en de poezen. Donata heeft veel bij mij gelegen. Kleine Jet heeft nog een paar uur heel dicht tegen Sultan aan geslapen, zoals ze altijd deed. Overdag zijn alle poezen bij Sultan geweest. Ook Donata is nog bij hem geweest. Toen zij en Mari later terug kwamen van wandelen vloog ze de kamer in, weer naar Sultan. Op een meter afstand ging ze vol in de remmen en kroop heel dicht tegen mij aan op de andere bank.
Aangekomen bij het crematorium, stond de deur al open, we werden verwacht. Er stond een verrijdbare tafel klaar, met daarop een grote hondenmand. Maar ja, die was uiteraard te klein. Sultan is op zijn deken en de plank die we voor vervoer hebben moeten gebruiken op de tafel gelegd. We zijn echt goed ontvangen daar.
In het gesprek vroeg de meneer ook of Donata afscheid heeft kunnen nemen... Ja, dat heeft ons Pop, net als de poezen. Alle mogelijkheden werden duidelijk uitgelegd, al wisten wij door onze ervaring met Irina al wel hoe of wat. Individuele crematie en we willen Sultan weer thuis hebben. Na het definitieve afscheid van het lichaam wat Sultan al niet meer was, zijn we naar huis gegaan.
Maandagochtend heeft de crematie plaatsgevonden. Woensdag aan het eind van de middag gaan we Sultan weer ophalen. Donata gaat dan met ons mee.
Maandagochtend stond de afspraak in Wageningen, die Mari heeft afgebeld. Hij zou dus vrij zijn, maar omdat we nu Sultan woensdag gaan ophalen en het echt vreselijk druk is op zijn werk, is hij wel naar zijn werk gegaan. Hier thuis dus ook de eerste "normale" doordeweekse dag... Een normale dag is het dus echt niet geweest. Een kl*tedag komt meer in de richting. Zondag verliep grotendeels in een roes, nu kwam de harde werkelijkheid echt binnen. Donata die de weg kwijt is, Mari die op zijn werk geconfronteerd wordt met vragen, ik krijg met regelmaat berichtjes en telefoontjes. Natuurlijk zijn we wel erg blij met al de berichten, telefoontjes, bezoekjes en meer!! Ik moest echt even een boodschap doen, we moeten wel eten, iets wat we zondag erg slecht hebben gedaan. Ik heb toen voor Donata gelijk een grote Kong Wubba gekocht, met een wollige roze vacht. Even afleiding in huis voor meisje. Ze is regelmatig erg teruggetrokken en stilletjes. Ik moet haar echt roepen om te komen eten of iets lekkers te scoren. Met de wandeling heeft ze zich gelukkig wel heerlijk uitgeleefd in haar eentje. Maar toen we op de plek kwamen waar ze Sultan altijd uitdaagde om mee het water in te gaan (een vast ritueel van hen samen) wilde ze niet verder en draaide resoluut om richting de wei, richting huis. Samen zijn we toen naar huis gegaan. Ze heeft wel lekker liggen kluiven aan een recreatie kluif en de Kong Wubba wijkt niet van haar zijde. Ze slaapt er nu ook mee.
Het is vreemd, raar om te gaan wandelen met maar 1 hondje... het klopt gewoon niet.
We hebben vrede met de wijze waarop onze man is gegaan. Maar het gemis is van onze wijze, lieve, knuffelige man is zo enorm groot...
Donata is echt zo'n enorme schat voor ons nu. Toen ik op een gegeven moment zat te huilen sloeg zij letterlijk 2 pootjes om mijn nek en heeft mijn tranen weg gelikt... Mijn meisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten