Kom van dat dak af

Na de wandeling in Herperduin zaten we hier heerlijk aan de koffie toen onze Donata ineens als gebiologeerd naar het dak van de keuken zat te kijken. Dat kan, er zitten met regelmaat kauwtjes op dat dak. Maar gezien haar reactie en de wijze waarop ze bleef kijken, was er nu iets anders aan de hand... En dat klopte. Toen we gingen kijken zagern we dit:



Een klein poezenmeisje op het dak van de keuken. Eenmaal buiten miauwde ze enorm. Ze wilde van dat dak af!!! Probleem was, ze durfde niet... Arm klein poezenmeisje. Trap gepakt en Mari heeft haar van het dak af getild. Halverwege de trap gaf hij het poezenmeisje aan mij. Ik zou de poortdeur openen voor haar. Na 2 stappen bedacht het poesje zich niet meer. Ze nam een enorme sprong en voor we het wisten was ze met een sierlijke boog helemaal zelf verdwenen over de poortdeur. We hebben uiteraard gekeken of het goed ging. Ze dartelde vrolijk richting iets, waar ze blijkbaar heel blij van werd;-)

Wandelen in Herperduin

Vrijdagmiddag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt met Donata en Mari's ouders in Herperduin.

En nu verder...

In de diepste lagen van onze ziel
Waar niemand komen kan,
Hebben we je zachtjes neergelegd,
Gestreeld, lieve woordjes gezegd,
Je mooie hoofd voor het laatst gekust,
Onszelf verloren in jouw eeuwige rust.

Het is nu bijna vier weken geleden dat onze vent Sultan voor altijd zijn ogen sloot. Berusting, vrede en verdriet strijden om een plaats. Het is leeg en vaak eenzaam zonder onze grote man.
Het gemis doet zeer, maar het weten dat hij zelf is mogen gaan geeft ons rust...

Het leven gaat door, voor ons én voor onze Donata. Zowel Donata als wij missen een eigen hondenmaatje. Hondenvriendjes tijdens de dagelijkse wandelingen zijn super leuk, heerlijk spelen en even genieten. Maar hoe fijn en leuk die vriendjes ook zijn, het is het toch net niet... Als we thuis komen is het leeg. In huis missen we een kameraad, een slaap- en speelmaatje.
Afgelopen dinsdag zijn we daarom gaan praten met Manon, de fokster van onze meid Donata. Eenmaal binnen en aan de koffie, kwam Piet, de papa van Donata, heerlijk bij ons op de bank liggen. Piet en Sultan lijken qua gedrag sprekend op elkaar. Met Piet samen op de bank voelde dan ook wel heel vertrouwd. Romeo, Donata's broer uit hetzelfde nest gedroeg zich zoals onze Do ook doet;-) Lekker zijn eigen gangetje gaan. We stonden versteld van het formaat van Romeo. Wat een giga beer van een CC!! Even groot als onze Sultan, en in zijn kop past die van Donata wel 2 keer;-)) Maar wat een enorm mooie, heerlijke vent...
In huis liepen ook 2 heerlijke jonge meisjes, Gigi en Gianna. Wat een lekkere donderstenen!! Samen zetten ze alles op stelten;-) Piet tolereert het, hij laat het gewoon over zich heen komen. Alleen als die meiden écht te ver gaan laat hij zich even horen. Romeo echter, is wat korter van stof;-) Aan zijn lijf geen polonaise van die drommelse dames als hij lekker wil liggen;-) Hoe herkenbaar voor ons van Donata! Daarbij liep Baby, een jonge dame van mei dit jaar. Zij wist exact hoe ze Romeo om haar pootjes kon winden en zo toch heel stiekem tegen hem aan te mogen liggen... Vol onderdanig gedrag, bek likken en vooral maar lager zijn dan Romeo, veroverde die kleine zwarte dame haar favo plekje tegen Romeo's buik... Geweldig om dit te zien!! Baby is een volle zus van Romeo en Donata, maar anderhalf jaar jonger.
Later maakten we kennis met Ira, een hele mooie dame van bijna een jaar nu. Hoewel zij als terughoudend omschreven kan worden, trok zij in 1 streep naar Mari;-) Ook ik heb de nodige knuffels van deze mooie rode dame mogen ontvangen. Maar ze trok toch steeds weer richting Mari...

Samen met Manon hebben we diverse mogelijkheden besproken voor een hele echte eigen CC vriend(in) voor Donata en voor ons. Wij hadden, mede doordat Donata niet immer makelijk van karakter is met andere hondjes, de nodige vragen natuurlijk. Ook hier hebben we open en eerlijk over kunnen praten samen. Er liggen meerdere mogelijkheden nu, waar we goed en gedegen over gaan nadenken.

Hoe het verder gaat? We houden jullie uiteraard op de hoogte!

Onze man...

De leegte zonder hem
is met geen pen te beschrijven.
de leegte zonder hem
zal altijd bij je blijven.
Maar veel fijne herinneringen
verzachten je smart,
Voorgoed leven zonder hem,
maar voor altijd in je hart........

Dit gedichtje plaatste iemand op ons Cane Corso Forum n.a.v. het overlijden van onze man Sultan. Het is zo helemaal wat wij nu voelen.

Woensdag

Aan het eind van de middag hebben we Sultan weer opgehaald. We zijn bijtijds die kant opgegaan, zodat we daar eerst nog konden wandelen met Donata. Aan het einde van de weg waar het crematorium aan ligt, begint het bos. Daar hebben we heerlijk gelopen, even tot rust komen met z'n drietjes. Vervolgens naar het crematorium. Donata is mee naar de ontvangstruimte gegaan, waar we weer heel prettig ontvangen zijn. Nadat hij koffie voor ons had gehaald, vroeg meneer direct hoe het nu met Donata is. Net als zondag besteedde hij ook veel aandacht aan haar verwerking. Nadat we alles hadden afgehandelt en nog even hebben zitten praten, zijn we naar huis gegaan. Thuis aangekomen was Donata ineens wel heel nieuwsgierig naar die grote bus die ik al die tijd al in mijn handen had. Ik heb haar uiteraard de gelegenheid gegeven om te snuffelen. Na een stap richting de bus, deinsde Pop achteruit. Al pratend tegen haar heb ik de asbus van Sultan naast die van Irina gezet. We zijn toen lekker samen op de bank gaan zitten.
De laatste dagen was ik erg onrustig, maar eenmaal in het bos vanmiddag en nog meer vanaf het moment dat we thuis zijn, ben ik rustiger geworden. Sultan is weer daar waar hij hoort. Thuis, bij ons.
Poppie Donata heeft lekker geslapen op de bank bij mij, met Jet, Bart, Joris en Tobias. Jet zoekt nu toenadering bij Donata voor een vertrouwd slaapplekje, tussen 4 Cane Corso poten en tegen een warme CC buik, zoals ze altijd bij Sultan sliep. Dootje vindt het nog wat vreemd, maar stiekem ook wel fijn... Voor deze 2 jongste en ondeugende meisjes is Sultan altijd hun grote (héle) grote broer, steun en toeverlaat geweest. Nu zoeken zij elkaar op...

En dan...

Zondagmiddag om 17.00u konden we Sultan naar het crematorium brengen. Wat een enorme lange dag is het geweest... We hebben verdwaasd rond gelopen. De tijd gaat tergend langzaam, maar tegelijker tijd veel te snel.
Rond kwart voor 4 heeft Mari Danny opgehaald, onze buurman (van de Amstaff dames) om te helpen Sultan naar de auto te dragen. Het zijn op zulke momenten werkelijk onvervangbare buren...
Donata heeft echt alles bewust meegemaakt, vanaf het moment dat Sultan stierf, tot aan het uit huis dragen van onze man. Do was enorm geschrokken op het moment dat Sultan stierf. We hebben haar tussen ons in bij haar grote broer gebracht. Met ons drieën hebben we toen afscheid genomen.

Ik ben beneden blijven slapen, bij Sultan, Donata en de poezen. Donata heeft veel bij mij gelegen. Kleine Jet heeft nog een paar uur heel dicht tegen Sultan aan geslapen, zoals ze altijd deed. Overdag zijn alle poezen bij Sultan geweest. Ook Donata is nog bij hem geweest. Toen zij en Mari later terug kwamen van wandelen vloog ze de kamer in, weer naar Sultan. Op een meter afstand ging ze vol in de remmen en kroop heel dicht tegen mij aan op de andere bank.

Aangekomen bij het crematorium, stond de deur al open, we werden verwacht. Er stond een verrijdbare tafel klaar, met daarop een grote hondenmand. Maar ja, die was uiteraard te klein. Sultan is op zijn deken en de plank die we voor vervoer hebben moeten gebruiken op de tafel gelegd. We zijn echt goed ontvangen daar.
In het gesprek vroeg de meneer ook of Donata afscheid heeft kunnen nemen... Ja, dat heeft ons Pop, net als de poezen. Alle mogelijkheden werden duidelijk uitgelegd, al wisten wij door onze ervaring met Irina al wel hoe of wat. Individuele crematie en we willen Sultan weer thuis hebben. Na het definitieve afscheid van het lichaam wat Sultan al niet meer was, zijn we naar huis gegaan.

Maandagochtend heeft de crematie plaatsgevonden. Woensdag aan het eind van de middag gaan we Sultan weer ophalen. Donata gaat dan met ons mee.

Maandagochtend stond de afspraak in Wageningen, die Mari heeft afgebeld. Hij zou dus vrij zijn, maar omdat we nu Sultan woensdag gaan ophalen en het echt vreselijk druk is op zijn werk, is hij wel naar zijn werk gegaan. Hier thuis dus ook de eerste "normale" doordeweekse dag... Een normale dag is het dus echt niet geweest. Een kl*tedag komt meer in de richting. Zondag verliep grotendeels in een roes, nu kwam de harde werkelijkheid echt binnen. Donata die de weg kwijt is, Mari die op zijn werk geconfronteerd wordt met vragen, ik krijg met regelmaat berichtjes en telefoontjes. Natuurlijk zijn we wel erg blij met al de berichten, telefoontjes, bezoekjes en meer!! Ik moest echt even een boodschap doen, we moeten wel eten, iets wat we zondag erg slecht hebben gedaan. Ik heb toen voor Donata gelijk een grote Kong Wubba gekocht, met een wollige roze vacht. Even afleiding in huis voor meisje. Ze is regelmatig erg teruggetrokken en stilletjes. Ik moet haar echt roepen om te komen eten of iets lekkers te scoren. Met de wandeling heeft ze zich gelukkig wel heerlijk uitgeleefd in haar eentje. Maar toen we op de plek kwamen waar ze Sultan altijd uitdaagde om mee het water in te gaan (een vast ritueel van hen samen) wilde ze niet verder en draaide resoluut om richting de wei, richting huis. Samen zijn we toen naar huis gegaan. Ze heeft wel lekker liggen kluiven aan een recreatie kluif en de Kong Wubba wijkt niet van haar zijde. Ze slaapt er nu ook mee.
Het is vreemd, raar om te gaan wandelen met maar 1 hondje... het klopt gewoon niet.
We hebben vrede met de wijze waarop onze man is gegaan. Maar het gemis is van onze wijze, lieve, knuffelige man is zo enorm groot...

Donata is echt zo'n enorme schat voor ons nu. Toen ik op een gegeven moment zat te huilen sloeg zij letterlijk 2 pootjes om mijn nek en heeft mijn tranen weg gelikt... Mijn meisje.

Sultan...

Het is over... Om 00.05u is Sultan in onze armen gestorven...

Vanavond kroop meneer nog lekker ouderwets op mijn schoot. Donata is toen buiten gaan liggen, geheel tegen haar karakter in. Toen voelde ik al dat het niet goed was. Later ging Sultan op de andere bank liggen waar hij met tussenpozen heerlijk heeft geslapen.
Even na twaalven ademde hij raar. We zijn direct samen bij hem gaan zitten.
Hij gaf een huil en dat was het... Hart massage en beademing hielpen niet meer. Sultan was weg... Hij is in onze armen gestorven.

Donata is flink van slag, ze is echt de weg kwijt. Zij slaapt vannacht ook samen met één van ons boven op bed. De ander blijft bij vent Sultan beneden.

Wij zijn akleig rustig nu, de klap moet nog komen...