Irina, voor altijd in ons hart...

Vanmorgen om 11 uur hebben we ons meisje in laten slapen.

Ze was vreselijk benauwd vanmorgen. Mari heeft haar de auto in moeten tillen toen we naar de DA moesten voor de foto.
Na het maken van de foto kwam de DA al snel bij ons. Het was helemaal mis met Muppet.
Irina's longen zaten vol tumoren. De DA heeft ons de foto laten zien, zodat we konden zien dat de enige optie ook de enige juiste was. Om beurten werden we meegenomen naar de kamer waar de foto hing, zodat Irina niet de inspanning hoefde te leveren om heen en weer te lopen, zelfs dat kon ze niet meer aan.
De DA heeft alles duidelijk en rustig uitgelegd. het was duidelijk dat er geen keuze meer was.
Dit konden we Irina niet langer laten verdragen.

In onze armen is ze heel rustig ingeslapen.

We hebben veel waardering voor de wijze waarop de DA en de assistentes ons en ons meisje hebben opgevangen en begeleidt.

Irina is mee naar huis gegaan, zodat Sultan en de poezen afscheid van haar konden nemen.Om half 3 hebben we haar naar het crematorium gebracht, waar wij het definitieve afscheid hebben genomen.
Vrijdag komt Irina weer thuis.

Lieve, mooie meis van ons... Je zit heel diep in ons hart. Vanaf het eerste moment dat we je zagen was je ons meisje. Sultans zussie. Altijd vrolijk, een hele grote lieverd. Je trok je op aan je grote "broer" Sultan als je het spannend vond. Hij was je steun en toeverlaat.
De poezen waren je vriendjes. Je zorgde voor kleine Suus toen die als mini kitten bij ons kwam. Een echt moedertje.
Op stap met de auto was je favoriete bezigheid. Je stond te dansen en te piepen als je doorhad dat we met de auto op pad gingen met z'n allen.
Je hebt het hart van heel veel mensen gestolen.
Ons meisje, Muppet, tuttepupje, Irina... Voor altijd in ons hart.

You're giving me a special gift,
So sorrowfully endowed,
And through these last few cherished days,
Your courage makes me proud.

But really, love is knowing
When your best friend is in pain,
And understanding earthly acts
Will only be in vain.

So looking deep into your eyes,
Beyond, into your soul,
I see in you the magic, that will
Once more make me whole.

The strength that you possess,
Is why I look to you today,
To do this thing that must be done,
For it's the only way.

That strength is why I've followed you,
And chose you as my friend,
And why I've loved you all these years...
My partner 'til the end.

Please, understand just what this gift,
You're giving, means to me,
It gives me back the strength I've lost,
And all my dignity.

You take a stand on my behalf,
For that is what friends do.
And know that what you do is right,
For I believe it too.

So one last time, I breathe your scent,
And through your hand I feel,
The courage that's within you,
To now grant me this appeal.

Cut the leash that holds me here,
Dear friend, and let me run,
Once more a strong and steady dog,
My pain and struggle done.

And don't despair my passing,
For I won't be far away,
Forever here, within your heart,
And memory I'll stay.
I'll be there watching over you,
Your ever faithful friend,
And in your memories I'll run,
...a young dog once again.



Irina, 01-05-2001 *28-07-2009

Irina is ziek

Zo'n anderhalve week geleden begon onze Irina te hoesten. Echt flinke hoestbuien, dus op naar de dierenarts. Ze kreeg antibiotica. Bij de DA een spuit, de rest in tabletvorm. Helaas spuugde ze de AB steeds weer uit. We kregen ook hoestdrank mee, die hield ze netjes binnen. Die spuit ik met een injectiespuit (zondernaald uiteraard) in haar mond.
Maar toch weer terug naar de DA, weer geluisterd, andere AB mee. Die hield vrouwke wel binnen. Het hoesten werd minder, gelukkig.
Tot vandaag ging het redelijk met ons meisje. Ze at weinig en wilde niet echt wandelen, maar verder niet echt gekke dingen. Niet willen eten en wandelen is niet echt vreemd bij Irina.
Vandaag was ze echter heel kortademig. Dus vanavond naar het spreekuur. Er is een afspraak gemaakt voor dinsdagmorgen voor foto's van luchtpijp, hart en longen. Van haar luchtpijp heeft ze duidelijk last. Toen de DA er over wreef, begon ze te hoesten.
Na thuiskomst werd vrouwke steeds benauwder, dus weer de DA gebeld, we konden direct komen. Nu kreeg ze een spuit om het vocht achter haar longen te verminderen. De DA drukte ons op het hart om niet boos te worden als ze in huis zou plassen vannacht;-) Nou worden wij daar nooit boos om, maar nu uiteraard al helemaal niet!! Na thuiskomst is ze lekker gaan slapen... Eindelijk!! Ik blijf vannacht bij haar slapen beneden. De slaapspullen liggen al klaar en Sultan heeft inmiddels mijn kussen ingepikt;-)))) Hij ligt daar natuurlijk met zijn grote hoofd op. Het dekbed ligt nog op een stoel, daar heeft Joris zich ingewurmd;-)
Irina ligt nu op de vloer, wel veel rustiger als voor het 2e bezoek aan de DA van vanavond. Maar gerust ben ik er niet op.
Alle tekenen wijzen nu op een vergroot hart, waardoor ze ademhalingsstoornissen krijgt. Morgen zal uit de foto's blijken of dat idd zo is. Gelukkig is dat met medicijnen goed op te vangen.
Inmiddels is ze buiten wezen plassen. Ik ben natuurlijk meegegaan. Nu ligt ze op de bank, niet echt op haar gemak... Ik hou haar scherp in de gaten, zonodig vannacht nog een ritje DA.
We willen ons meisje nog lang niet missen!! Ze is ons zo dierbaar...

Therapie-honden??

Afgelopen maandag is ma verhuisd naar een zogenaamd "woonzorgcentrum". Eerder heette dat gewoon verzorgingshuis. Ma heeft Alzheimer in een beginnend stadium, vandaar de indicatie voor een appartement in "Vreeswijk". Schitterend gelegen aan de Lek, met uitzicht op de Lek en de A2 vanuit de kamer van ma!
Omdat we de afgelopen week in 7 dagen de verhuizing hebben moeten regelen, zijn Sultan en Irina elke dag mee geweest naar Nieuwegein. Meestal verbleven ze, met een betrouwbare oppas of 1 van ons, lekker op de flat van ma. Maar soms kon het niet anders dan mee naar het "woonzorg-centrum". Maar jee, dat was een groot succes!!
Eén van de verzorgenden is verzot op honden! Door haar werden de honden keer op keer verwend met koekjes. Nou waren dat niet zomaar koekjes, nee hoor, échte roomboterkoekjes;-)) Daar worden meneer en mevrouw wel blij van!!
De stem van de verzorgster in kwestie herkenden ze na 1 keer;-))
Het leuke was, dat de betreffende verzorgster elke keer een andere bewoner meenam om kennis te maken met onze honden(allemaal Alzheimer of dementie-patiënten). De eerste keer een mevrouw die zelf 13 jaar lang een Rottweiler heeft gehad. Zij was direct verkocht van ons stel. Later een mevrouw die erg nors is normaal en weinig contact maakt. Sultan en Irina hebben haar (zij het maar even) ontdooit!
Ook kwam de overbuurvrouw van ma even kijken, helemaal uit zichzelf... Of ze de hondjes even mocht aaien? Ja hoor, natuurlijk mag dat!! Als je dan zo iemand ziet stralen door het aaien van ons stel, héle maal geweldig!!
Gisteravond, na de officiéle verhuizing van ma, stond het bovenste deel van de voordeur van haar appartement/kamer open. Daar kwam de buurman aan. Normaal helemaal op zichzelf, zoekt nooit contact. Maar, hij had de honden gehoord en kwam even snoepjes brengen!! Het waren flink gesuikerde snoepjes, gewoon voor mensen, echt niet geschikt voor honden;-) Toch heb ik voor beiden een klein stukje aangenomen, buurman was zó blij!!
En onze honden?? Helemaal geweldig!! Ze zijn zó lief en geduldig bij die mensen!! Ze toveren bij de meest in zichzelf gekeerde mensen een paar woorden of een glimlach tevoorschijn! Ik ben echt apetrots op ze!! Ze voelen het aan, weten dat ze rustig en voorzichtig moeten zijn, schrikken niet van rare geluiden. Hebben we misschien toch stiekem therapie-honden??