Zo'n 20 jaar geleden kwam hij aangelopen... Dagenlang heeft hij me achtervolgd als ik met de fiets naar huis kwam. Vlak voor Oud en Nieuw heb ik hem in huis genomen. Alle mogelijke kanalen gezocht om zijn thuis te vinden, echter zonder een enkele reactie.
De eerste week bij mij in huis bestond voor Appie uit eten en slapen. Regelmatig heb ik hem half slapend bij zijn eten vandaan gehaald voor een lekker dutje.
Allengs werd Appie een heerlijk eigenwijs katertje, die vele van mijn katten heeft gekend. Inmiddels is hij de laatste der Mohikanen in huis... De enige die het eerste complete stel katten heeft gekend, Mitze, Tabby, Ferdinand, Willy, Karel, Jacky, Olivier en hij zelf uiteraard. Niet allemaal tegelijk, maar wel allemaal...Ze zijn er geen van allen meer.
Inmiddels is hij ruim 20 jaar... Hij is op, ons ventje. Hij slaapt de hele dag en komt in de morgen nog wel even vlees eten, maar dan is het gedaan.
Vanavond wilde hij naar de bak en daarna brokjes eten. Ik heb hem in de kattenflat getild waar de brokjes staan. Na 4 hapjes was het over, hij zakte door z'n fragiele pootjes.
Joris waakt over hem als hij op het kussen ligt, een hondenkussen wat helemaal van Appie is nu. De honden brengen hem af en toe een knuffel, Joris slaapt bij hem en gaat mee als hij naar de bak moet.
Ik gun hem een rustig inslapen op zijn geliefde hondenkussen. Maar, ik ben zo bang dat wij toch de beslissing voor hem moeten maken....We laten hem niet onnodig lijden, dat staat als een paal boven water.
Lieve Appie, ga als je tijd daar is... We gunnen je een rustig afscheid, manneke.
1 opmerking:
Ah gossie...heel veel sterkte
Een reactie posten